, deze week werd mijn dochter (16) aan haar oog geopereerd, dat is de
reden dat de Affirmatie van de Maand een paar dagen later is. De operatie is meer dan succesvol verlopen en haar herstel gaat voorspoedig en ligt voor op schema.
De affirmatie van deze maand
heeft, ondanks dat je het misschien niet zou zeggen, met haar te maken. Zij wilde deze operatie al lang, terwijl ik het niet alleen onnodig vond (ik vond haar al perfect) maar ook weerstand had tegen een dergelijke ingreep.
Ik zal over twee weken meer vertellen over hoe zij het toch voor elkaar heeft gekregen, en haar
fenomenale voorbereiding op de operatie – die, zo weet ik zeker, tot dit geweldige en voorspoedige resultaat heeft geleid.
Maar deze week kwam er bij mij, door haar beslissing om zich te laten opereren, een mengelmoes van negatieve emoties naar boven: weerstand tegen de medische wereld, woede richting doktoren (die
voornamelijk te maken had met het feit dat op mijn vierde verjaardag mijn amandelen zijn verwijderd wat niet alleen een onnodige ingreep was, maar ook trauma bij mij had veroorzaakt), en meer van dat soort gevoelens.
De omgang met de fantastische, warme, betrokken en capabele artsen die mijn dochter behandelden
verzachtten mijn gevoelens al enigszins, en toen ik er in meditatie voor ging zitten herinnerde ik me iets belangrijks: elk mens is een fysieke manifestatie van de scheppende energie van de Bron. Elk mens. Of je het nu met ze eens bent of niet, of je er nu achter staat wat ze creëren of niet – ook zij beschikken over de scheppende kracht van het universum en als ik even mijn weerstand en vooroordelen over de medische wereld aan de kant kan zetten dan kan ik zien wat een geweldige wereld ze
geschapen hebben, wat een geweldige sprong in fysieke heling en genezing ze gefaciliteerd hebben in slechts enkele eeuwen.
Alles, alles wat gecreëerd wordt komt voort uit de Bron, wordt gecreëerd door mensenhanden die tot die creatie geïnspireerd waren. Dus ook medicijnen, ziekenhuizen en operatiekamers. De Bron
oordeelt niet, de Bron verheugt zich op elke nieuwe ontdekking, op elke nieuwe uitvinding, op elke stap voorwaarts die wij mensen maken. Wie ben ik om wel te oordelen – sterker, wanneer ik wel oordeel snijd ik mezelf af van de Bron en daarmee benadeel ik mezelf. En in dit geval ook mijn dochter.
En die artsen, die
volkomen onnodig mijn amandelen verwijderd hadden? Aangezien ik geloof dat ik verantwoordelijk ben voor wat ik aantrek in mijn leven, kon ik niet langer de schuld bij hen leggen. Sterker, ik kon zien dat zij deden wat zij op dat moment geloofden dat het allerbeste was – zij hadden alleen goeds met mij voor. Ik heelde mijn eigen ervaring – die zo lang traumatisch was geweest doordat ik mijn gedachten over wat er gebeurde (rotdokteren die mij van mijn moeder wegrukten en de perfectie van mijn
lichaam aantastten) geloofde.
Ik voelde de weerstand uit mij wegebben, en de volgende keer dat we weer in het ziekenhuis moesten zijn voelde ik me open, gelukkig, dankbaar, vol vertrouwen en liefdevol, in plaats van terughoudend, wantrouwend, vol weerstand en onbewuste woede. Ik wist dat mijn dochter in goede
handen was. Ik wist dat de Bron ook hier, in dit ziekenhuis, via de handen van vele artsen, verpleegkundigen en andere medewerkers, via medicijnen, steriel operatiegereedschap en narcose-apparatuur, liefdevol aan het creëren was. Ik wist dat alles in mijn leven alleen maar gebeurde voor mijn vrijheid, voor de expansie van mijn wijsheid, voor mijn geluk. En toen mijn dochter naar mij lachte, vlak voordat ze onder narcose werd gebracht in een operatiekamer vol artsen, piepende apparatuur, messen
en andere gereedschappen, was ik intens gelukkig.
